De geschiedenis van de osteopathie

A.T.Still (1828-1917), de uitvinder van de Osteopathie was een plattelandsarts die geboren is in een predikantenfamilie. Toen hij in korte tijd, ondanks hulp van de beste geneeskundigen van zijn tijd, vier van zijn kinderen aan meningitis en longontsteking verloor, besloot hij op zoek te gaan naar een betere geneeskunde. Vanuit zijn achtergrond en in die tijd begrijpelijk, bestudeerde hij de randgebieden van de geneeskunde als ook geneeskunde van andere volkeren. Tevens onderzocht hij de geneeskundige mogelijkheden van een aantal spirituele stromingen.

Onder andere kwam hij hierdoor in aanraking met de “bone setting”, zoals beoefend door de medicijnmannen van de Shawnee-indianen, wat hem tot de basisgedachte bracht van de beïnvloeding van ziekte via correctie van het bewegingsapparaat. Daarnaast selecteerde Still op basis van studie en ervaring een aantal andere technieken. Feitelijk was hij een eclecticus die geleidelijk aan systeem aanbracht in de door hem bewezen geachte diagnose-en behandeltechnieken. Hij baseerde zich bij zijn keus uitsluitend op de empirie.

Still beschouwde standsafwijkingen van de wervelkolom als een centrale oorzaak van de meeste “ziekten”. Een dislocatie van de wervels belemmert volgens de Osteopathie de functie van de omringende zenuwen en vaten. Herstel hiervan gaf in zijn visie het zelfherstellend vermogen van de mens de ruimte om de harmonie te herstellen. In 1892 richtte Still in Kirksville de Amerikaanse School voor Osteopathie op.

Nederlandse geschiedenis van de Osteopathie:

De Osteopathie in Nederland is begonnen vanuit de ontwikkeling in Frankrijk, welke zich in 1985 via België in Nederland ontwikkelde. Vanuit de Franse invloed heeft de Nederlandse Osteopathie zich sterk ontwikkeld op de drie aspecten van Osteopatische benadering pariëtaal, craniaal en visceraal.

In 1987 is de Nederlandse Vereniging voor Osteopathie opgericht, waarna in 1989 de oprichting van het Nederlands Register voor Osteopathie volgde.