Osteopathie

Osteopathie is een manuele, diagnostische en therapeutische benadering van weefselmobiliteit in het algemeen, voor zover deze weefselmobiliteit betrokken is bij het ontstaan of in stand houden van “ziekte”.

Het menselijk lichaam voert continu onbeschrijfelijk veel bewegingen uit. Grofweg verdeeld in de willekeurige bewegingen (bv het optillen van een arm) en de onwillekeurige bewegingen (bv de hartslag en ademhaling).

Het basisprincipe van de Osteopathische geneeskunde is dat een dysfunctie / ziekte zich uit in een bewegingsverandering. Deze bewegingsverandering uit zich via het bewegingsapparaat, via de organen en/of via de schedel. De totale samenhang van alle bewegingen in het lichaam vormt het terrein van de Osteopathie.

Wanneer we alle bewegingen van het lichaam nader bekijken zien we dat de bloedvaten en zenuwbanen in hoge mate verantwoordelijk zijn voor deze bewegingen. Zij dringen door tot elke structuur en reiken tot aan de lichaamscellen. Levend weefsel moet continu verzorgd worden. Via het bloed worden bv zuurstof, voedingsstoffen, hormonen etc. afgegeven aan het weefsel en afvalstoffen en kooldioxide worden vervolgens afgevoerd. Wordt deze circulatie belemmerd door spanningen in spieren, fascia’s, ligamenten, gewrichtsblokkeringen, verminderde beweeglijkheid van organen dan wordt het weefsel “ziek”.

De Osteopathie is een diagnostische-en behandelmethode waarbij de manuele patiëntenbenadering als doel heeft de gezondheid van de patiënt te optimaliseren en te onderhouden. Zij grijpt aan op de zelfregulerende mechanismen van de mens. Osteopathie baseert zich op het concept dat de mens als levend organisme een structurele (anatomie) en functionele (fysiologie) eenheid is. De focus van de Osteopathie ligt in de benadering van de optimalisering van de gezondheid van de patiënt met het doel “ziekte” te genezen.